De Geschiedenis van de Aarde, deel 7: De Luciferiaanse Opstand, deel 2

De Stichters

De Geschiedenis van de Aarde, deel 7: De Luciferiaanse Opstand, deel 2

De Stichters via Sal Rachele
vertaald uit het Engels door Frank Hoogerbeets

20 mei 2005

Noot van de auteur: Dit deel was meerdere keren herzien en aangepast met de hulp van de Stichters om het beter leesbaar en chronologisch consistent te maken.

Opnieuw gegroet, geliefde Scheppers. Wij zijn de Stichters. We gaan verder met onze verhandeling en geven inzicht in de Luciferiaanse Opstand.

Tot ongeveer een half miljoen jaar geleden in jullie tijdlijn bleef de Aarde steeds meer zielen aantrekken uit het hele Universum. Het trillingsniveau van deze zielen was meestal van de vierde dichtheid, wat betekent dat zij waren onderworpen aan de astrale en etherische vervormingen die eigen zijn aan dit trillingsniveau.

De genetica was nu een mix van vele rassen, maar de Orioniërs begonnen gestaag te domineren. Oorlog tussen Rigel en Betelgeuze had het leven voor veel Orioniërs behoorlijk intolerant gemaakt en de Aarde werd gezien als een plaats om een nieuw leven te beginnen. In tegenstelling tot de Draconiërs waren de Orioniërs in staat om, behalve via het incarnatieproces, gewoon direct op Aarde te landen, en dus nam hun aantal veel sneller toe dan dat van de Draconiërs, van wie de reptielenlichamen heel veel moeite hadden om zich aan de Aardse atmosfeer en gravitatie aan te passen.

Wij, de Stichters, keken met wanhoop toe naar wat er gebeurde, maar omdat wij niet mochten ingrijpen, waren wij als laboranten die toekeken hoe een soort zich ongecontroleerd vermeerderde en niets deden om het in bedwang te houden.

Een groep van aartsengelen en verheven wezens van de 6e, 7e, 8e en 9e dichtheid observeerden de Aarde eveneens. Verschillende van deze wezens zijn heel bekend bij de mensen van de Aarde, onder andere Aartsengel Michael. Een verheven wezen aan wie later de naam “Lucifer” werd gegeven, was één van degenen die het proces op Aarde observeerden. Lucifer ontwierp een plan om de chaos op Aarde te verminderen door Aardse zielen te leren hoe ze hun emoties konden beheersen en hun intellectuele vermogens gebruiken zodat ze niet zo makkelijk zouden worden beïnvloed door de negatief gepolariseerde groepen. Lucifer droeg per ongeluk bij aan de verslechterende situatie op Aarde die leidde tot ongebreidelde emoties en hartstocht. Een groep zielen onder leiding van Lucifer kwam naar de Aarde en vestigde een aantal mysteriescholen die dienden om zielen te trainen in het onderdrukken en beheersen van het emotionele lichaam. Het plan mislukte omdat toen studenten leerden hun emoties te onderdrukken, hun zielen steeds meer gefragmenteerd raakten totdat hun trilling van de vierde naar de derde dichtheid daalde. Het onderdrukken van elk deel van het Zelf resulteert in een verlies aan kracht en bewustzijn. Het zich schamen voor emoties bij mannen, de Victoriaanse onderdrukking van seksueel verlangen en impliceren dat gevoelens verkeerd zijn, stammen allemaal af van Lucifer’s filosofie.

Aartsengel Michael, die zag wat er op Aarde gebeurde, vond dat hij niet langer alleen maar kon zitten toekijken, en dus nam hij de leiding over een groep verheven wezens die vrijwillig hun trillingen verlaagden en naar de Aarde kwamen om een andere mysterieschool op te richten om de trillingen van zielen weer te verheffen naar het licht. Toen Michael en zijn groep eenmaal op Aarde kwamen waren de trillingen zo laag dat hij en zijn groep hemelse helpers verstrikt raakten in het spel van dualiteit en de negatief georiënteerde groepen als kwade krachten begonnen te zien die overwonnen moesten worden. Deze aartsengelen versterkten het concept van “licht versus duisternis” in jullie wereld. Michael koos voor de kant van het licht en veel leden van de Raad van Rigel, alsmede de meeste Draconiërs kozen voor de polariteit van de duisternis.

Ondertussen hielden Lucifer en zijn groep vast aan hun koele, rustige afstandelijkheid, en werden theoretische strategen die met interesse de zich ontwikkelende gevechten gadesloegen. Hij raakte zo gefascineerd door dit drama van dualiteit dat hij beide kanten begon op te zetten, door de krachten van zowel het licht als de duisternis te trainen om elkaar te bevechten, met de bedoeling om te zien wie de grote winnaar zou zijn. De ontbrekende factor in dit alles was compassie. Lucifer leerde de soldaten op het slagveld om hun emoties te onderdrukken en gehard te worden tegen ellende en lijden. Aartsengel Michael leerde de soldaten om gepassioneerd en sterk te zijn bij het overwinnen van de duistere krachten. Toen Lucifer zag wat Michael deed, leidde hij zijn aandacht van de Orioniërs af en ontketende oorlog tegen de strijdkrachten van Michael waarna een grote strijd begon in de astrale en etherische gebieden boven de Aarde. Dit werd bekend als de Hemelse Oorlogen. Michael’s strijdkrachten hadden een vurig verlangen om te zegevieren over de duisternis. Lucifer’s strijdkrachten waren koel, rustig en intellectueel en voerden hun oorlogen met listige strategie. De derde partij in dit alles, de negatief gepolariseerde Orioniërs en Draconiërs, werd snel groter omdat zijn belangrijkste vijanden nu in oorlog waren met elkaar.

De Hemelse Oorlog duurde zo’n duizend jaar, en vond plaats in ongeveer 500.000 B.C. Tijdens de periode van 1.000.000 B.C. tot 500.000 B.C. groeide de bevolking van de Aarde van ongeveer 200 miljoen tot bijna een miljard mensen. Omdat de oorlogen grotendeels buiten de planeet waren en geen grote gevolgen had voor de oppervlakte van de Aarde of de ondergrondse beschavingen, nam de bevolking tijdens de Luciferiaanse Opstand niet zo heel veel af. De meeste gevechten op de oppervlakte waren plaatselijk en met gebruik van conventionele wapens.

Na ongeveer 1000 jaar vechten werd er een wapenstilstand afgekondigd en Lucifer en zijn groep beloofde om geen openlijke agressie te tonen tegen wie dan ook in het Aardse stelsel. Michael realiseerde zich de zinloosheid van het vechten tegen de duisternis en ook de zinloosheid om te proberen de onderdrukking van emotionele energie met geweld te overwinnen, en trok zich terug in de hemelse rijken om de geleerde lessen te integreren.

Tussen 500.000 B.C. en 200.000 B.C. ontwikkelde het leven zich op Aarde gestaag en een paar zielen herpakten hun bewustzijn van de vierde dichtheid en begonnen te leren hoe ze konden samenleven. Tijdens deze periode kwamen veel meer zielen overal uit de melkweg en werd de Aarde echt een smeltkroes. Echter, de grootste groepen waren nog steeds de Orioniërs van Betelgeuze en Rigel. Tijdens de Luciferiaanse Opstand kwam de Raad van Betelgeuze samen met Michael en de “lichtstrijdkrachten”, terwijl de Raad van Rigel samenkwam met de “strijdkrachten van het kwaad”. Ofschoon er weinig openlijke vijandigheid was gedurende de overgangstijd na de opstand, beperkten beide Orionische groepen hun voortplanting tot hun respectievelijke polariteiten, waardoor ze hun DNA-structuur behielden – de groepen van Betelgeuze bleven vredelievender terwijl de groepen van Rigel dominant en agressief bleven. Gedurende deze tijden bereikte de bevolking een hoogtepunt van bijna een half miljard, kort voor een Grote Cyclus rond 200.000 B.C.

De eerste periode van Lemurië begon rond 200.000 B.C., nadat een van de grote cycli van 25.920 jaar was voltooid. Deze verschuiving vernietigde bijna de helft van de Aardse bevolking door enorme aardbevingen. De elektromagnetische verschuiving veroorzaakte het losbreken en uit elkaar bewegen van sommige gebieden en één land werd een bijzonder vruchtbaar gebied voor de ontwikkeling van een vriendelijke beschaving. Zielen die tot deze landmassa werden aangetrokken waren over het algemeen vredige mensen, waarvan sommigen afkomstig waren van de Pleiadische sector en anderen van Sirius en Orion. Dit continent werd ongeveer zo groot als Australië en bevond zich op bijna dezelfde lengtegraad maar wat meer naar het noorden. Wat de meeste historici niet beseffen is dat tijdens de eerste periode van Lemurië de beschaving op de andere continenten voortduurde, ook al was de trilling van de andere continenten niet zo verfijnd als die van Lemurië. Deze eerste Lemurische beschaving werd later het land van Mu genoemd. Op het hoogtepunt bestond het uit bijna een half miljard zielen.

Ongeveer drie grote cycli later waren de elektromagnetische schommelingen zodanig dat een andere catastrofe begon en alle landmassa’s, behalve die van Lemurië, werden overspoeld. De meeste zielen die omkwamen op de omliggende continenten reïncarneerden in Lemurië, en de bevolking van Lemurië groeide explosief. Dit werd de tweede Lemurische periode. Deze periode was van ongeveer 122.000 B.C. tot ongeveer 100.000 B.C. Op het hoogtepunt van deze tweede Lemurische beschaving, bereikte de bevolking opnieuw bijna een miljard mensen. Deze zielen waren niet technisch georiënteerd maar waren stamachtig van aard, hielden van muziek en ritme, en leefden in grote steden in de kustgebieden.

Rond 100.000 B.C. kwam de komeet Annanhutak bijzonder dicht bij de Aarde waarbij de staart de atmosfeer schampte, wat een dramatische afkoeling veroorzaakte. De Lemurische mensen waren gewend aan het warme, tropische klimaat en plotseling zakte de temperatuur met 50 graden in letterlijk uren, waardoor de meesten doodvroren. Diegenen die wisten wat er ging gebeuren vluchtten naar de zee. Velen gingen het water in en verdronken. Sommigen probeerden onderwater-steden te bouwen wat grotendeels mislukte. Er bestaan veel legendes over de zee die uit deze periode stammen. De Lemurische landmassa verdween uiteindelijk in zee door de elektromagnetische stormen die volgden op de passage van de komeet. Er waren slechts een handvol overlevenden en zij migreerden naar wat nu Zuid-Amerika en Australië is, en later naar Hawaï en de Filippijnen.

Wat niet eerder is geopenbaard, en wat op Aarde sterk is onderdrukt, is dat de Alpha Draconiërs verantwoordelijk waren voor de ongewoon dichte passage van de komeet. Met een reeks nucleaire explosies in de ruimte dwongen zij de baan van de komeet met opzet dichter bij de Aarde om de beschavingen daar te vernietigen. Het plan was om het bestaande leven op Aarde te vernietigen en daarna te landen en de Aarde voor henzelf op te eisen.

In dit opzicht hadden ze gedeeltelijk succes, maar in hun eigen lichamen op Aarde landen was veel moeilijker dan incarneren in miljoenen reeds bestaande lichamen. Het volstaat om te zeggen dat ze het heel moeilijk hadden om in hun reptielenlichamen te overleven vanwege de ongunstige gravitatie en de samenstelling van gassen in de atmosfeer. Hun lichamen muteerden en werden naarmate ze zich aanpasten, groter, ofschoon hun aantal gering bleef. Dit was de periode die de legendes voortbracht over draken die de Aarde bevolkten.

De Draconiërs, die zich niet snel gewonnen gaven, brachten veel tijd door in laboratoria aan boord van hun schepen met het splitsen en muteren van verschillende DNA-monsters totdat ze met een mensdraak-hybride kwamen. Het geheim was het injecteren van reptiel-DNA in het cerebellum vanwaar het snel het hele systeem muteerde. Dit deel van de mens wordt vandaag nog steeds het reptielenbrein genoemd. Terwijl de eigenschappen van dit deel gepaard gaan met agressief en competitief gedrag en het “vechten” of “vluchten” syndroom ontworpen om het organisme te beschermen, werden deze eigenschappen, eenmaal gecombineerd met Orionisch DNA, bijzonder sterk en domineerden het hele organisme.

Tegenwoordig is 80% van het DNA in mensen Orionisch van oorsprong, of misschien moeten we zeggen, Orionisch-Draconisch-hybride. Wat tegenwoordig als de menselijke soort wordt beschouwd, is het resultaat van deze DNA-manipulatie door de Draconiërs en de daaropvolgende incarnatie van de Orioniërs. Zoals vermeld in het eerdere werk van dit medium, was onze originele DNA-blauwdruk waar we zo trots op waren, gereduceerd tot minder dan 20% van de totale opbouw van de mens.

Door het lage overlevingspercentage van de Draconiërs na de vernietiging van Lemurië, is het percentage mensen met echt reptiel-DNA op Aarde vrij laag gebleven. Het merendeel van de kolonisering van de Aarde na 100.000 B.C. en vóór Atlantis was gedaan door de Raad van Rigel en de Raad van Betelgeuze van Orion.

Opmerking: Lang nadat de oorlogen in de Orionische sector werden beëindigd (meer dan 100.000 jaar geleden), blijven veel groepen die naar de Aarde migreerden tot op de dag van vandaag vastzitten in een oorlogsmentaliteit. Zoals jullie om je heen kunnen zien, varieert deze eigenschap van geciviliseerd militarisme en fervent patriottisme tot openlijke vijandigheid en barbaarse gewoonten.

Dit is het einde van deel 7. Wij zijn de Stichters

Terug naar pagina De Stichters